Düzyurtspor..  Evinde sadece 1 kez yenilmiş. Tam bir Trabzon ekibi. Taraftarıyla istediğini yapan bir kulüp. Oyun anlayışları ile yapmak istedikleri zaman zaman kopukluk yaşasa da Trabzon’daki maçlarda genelde işleri yolunda gitmiştir hep.
Düzcespor’da bu sezon  işler pek yolunda gitmediği aldığı 2 galibiyet ve altı beraberlikten anlaşılabilir. Maç esnasında kırmızı kart veya erken gol yemezlerse oyun dirençleri artan bir takım hüviyetinde karşılaşmalarını tamamladıklarını biliyoruz..
Maç öncesi iki takımı da bu şekilde tanımladım. Kritiği şekillendirmek için sadece karşılaşmaya gelmek kalıyordu.
Ahmet Suat Özyazıcı’ya ilk geldiğimde beni tabir-i caizse Düzce taraftarı karşıladı. Maça gelmişler, bitince de uçakla döneceklermiş..
Sahaya girdim bizim tribünler bomboş..
Şehir havası aldım takımdan. Herhangi bir taraftarı yokmuş izlenimi verdi bana. Ben bunu düşünmüşsem hele hele kendi evinde deplasman yaşamak istemeyen oyuncular ne yapsın.. Ben profesyonellikten değil, amatör ruhu seven, onu yakalamak için çabalayan birisi olarak tribünlerdeki boşluğu gördüğümde moralim bozuldu.
Maça gelince sanki son sıralarda olan takım Düzyurt’tu.
Hazırlık yapmadan direkt golü düşünen bir Düzyurt, rakibini bekleyen, ne yaptığını bilen gücüne göre kendini ayarlayan bir Düzce.. Düzce haddini bilerek oynamayı düstur edinmiş bir görüntü çizdi ilk dakikalarda. Bunun yanında Düzyurt da sabırlı ve sakin oyununu çok değil  5 dakika sürdürse skoru bile bulabilecek bir yapıda oynuyordu.
Keza bulmuş olduğu 2 pozisyon ve bir de penaltı pozisyonu ki gol olsaydı karşılaşma ikinci yarı başlamadan bitebilirdi. Çünkü Düzcesporlu oyuncuların bir karmaşaya düştüğü dakikalardı.
İkinci yarıda ibre Düzce’ye döndü, bu sefer penaltıyı kazanan ve değerlendiren kendileriydi.
Tipik bir Trabzon ruhuyla karşı karşıya kalmıştık bundan sonra. Golü yedik ve zaman tükenirken topa daha fazla sahip olan taraf Düzyurt’tu ancak pozisyonları değerlendirmek için 90+3’ün görünmesi bekleniyordu. Kaleciden seken topu iyi takip eden ve şık bir aşırtma vuruşuyla golü getiren Gökhan Erdöl 1 puanı son nefeste kurtarmıştı.
Demem o ki; bir kavgaya gireceksek illa dayak yememiz gerekmiyor. Daha önce Düzyurt, evinde kimleri boş göndermedi. Ama evinde.. EVİNDE.. Düzyurt taraftarı A. Suat Özyazıcı’yı eviniz yapın ki cümleler daha güzel dile gelsin..
Bu nazarlık olsun..
Daha çok maç var..