Yetmişli yılların sonlarıydı. Siyasi dönemin en tehlikeli yılları… Zevkle, şevkle çalıştığım Beşikdüzü Öğretmen lisesinden ışınlandım: Kahramanmaraş- Pazarcık lisesi. Türk bayrağının dalgalandığı her yer benim için kutsaldı. Siyasi iktidar tarafgir bir tutum içindeydi. Siyasi nedenlerle sürülmüştüm. Ben buna karşı senaryosunu yazdığım “ DIMIDAN “ adlı eserim TRT’de oynamaya devam ediyordu.
Bu çelişkiyi dile getirerek Danıştay’a açtım davayı da kazandım. O akşam 12 Eylül ihtilali olmuştu. Eski görev yerime dönme ümitlerim – tamamen suya düşmüştü.Yeni dönem benim için tam bir kabustu.Evim her akşam taciz altındaydı. Sabahın köründe uykusuz gözlerle okulun yolunu tutardım. Tek tesellim öğrencilerimdi. Onları çok seviyordum. Bir sabah – ilk ders saatinde- sınıfımla beraber tutuklanmıştık. Öğrencilerimle birlikte kitaplarımız, defterlerimiz de tutukluydu. Belki de dünya üzerinde bir ilk yaşanıyordu. Hala anlamakta zorluk çekiyorum: Elli iki kişi ufacık bir odunluğa nasıl sığmıştık.
Bu fizik kanunlarına aykırıydı. Sınıfımızın 25 öğrencisi kızdı. Yetişkin çocuklar… Üç gün, üç gece tüm ihtiyaçlarımızı bir birimizin üstüne yaptık. Bu insanlık dışı bir olaydı. Biliyorum, bunu yaşamayanların inanması çok zor. Güya ben Atatürk karşıtı biriymişim. İsimsiz bir ihbar mektubu yüzünden tutuklanmışız. Üçüncü gün akşamı ifademi aldılar. İki tane sivil binbaşı gelmişti. Birisi Maçkalıymış. Hemşeri himmetiyle ifade sırasında oturmama izin verdiler. Ama ben oturamadım? Yüce kitabımız ölünün arkasından iyi şeyler söyleyiniz buyuruyor.
Buna inanıyorum bir haftadır şunu düşünüyorum: Acaba Evrenin cenaze töreninde ben de bulunsaydım İmam Efendinin, “Hakkınızı Helal ediyor musunuz?” sorusuna nasıl yanıt verirdim. Kalben söylesem bile, dilden “ EDİYORUM “ diyemezdim. Çünkü; 90 yaşındaki dedenin sırtına kendi oğlunu bindirip e..k gibi koşturan yöneticileri gözlerimde gördüm. Bu dünya Sultan Süleyman’a kalmadı. Hiç kimseye kalmaz…
