Türkiye İstatistik Kurumu verilerine göre, ülke genelinde 33 ilimizde fındık üretimi gerçekleştiriliyor.
2017 yılında fındık dikim alanlarının %32’si Ordu, %17’si Giresun, %13’ü Samsun, %10’u Sakarya, %9’u Trabzon ve %9’u Düzce’de bulunuyor.
Yine 2017 verilerine göre Türkiye’de yıllık 670 bin ton fındık üretimi yapılmış.
Fındık üretilen illere bakıldığında Trabzon, (fındıktan başka tarımsal üretime müsait arazi yapısı olmamasına rağmen) 35 bin ton olan fındık üretimi ile ülkenin toplam üretimi içinde sadece yüzde 5,5’lik paya sahip.
Hal böyleyken konu fındık fiyatları olduğunda, fındığın hakları konusu gündeme geldiğinde yine en büyük ses Trabzon’dan çıkıyor, en azılı mücadele yine Trabzon’dan veriliyor.
Fındık konusunda yüzde 94,5’lik paya sahip olanların mücadelesini bile Trabzon veriyor bir nevi.
Büyük çoğunluğu Rize-Artvin bölgesinde yetişen çayda da durum pek farklı değil aslında. Üretimde çok az payı olan Trabzon’un sesleri çayın hakkını savunma konusunda hep atılgan oldular.
Hal böyleyken, alınan karar ile Rize, Ordu, Giresun ve Samsun’da Kenevir ekim ve üretiminin yapılmasına izin verilmiş olmasına rağmen tarımsal üretimde arazi yapısı nedeniyle oldukça geri kalmış Trabzon kapsam dışı bırakılıyor.
Bunun hangi haklı gerekçesi olabilir?
Yaşlanmış fındık bahçelerinden dolayı verimi oldukça düşen fındık üretim raporlarını göremeyen ve ayağımıza kadar gelen alternatif tarım ürünü kenevir ekiminin şehrimizde neden üretilemeyeceğini Tarım İl Müdürlüğü’nün ciddi şekilde açıklaması gerekiyor.
Geçmiş yıllarda 346 bin ton kenevir yetiştirilen bir şehir Trabzon’un neden yok sayıldığını çıkıp Tarım İl Müdürlüğü’nden bir yetkili açıklasın.
Komşuda izin verilen kenevir Trabzon’a neden yasak ediliyor, bilmek hakkımızdır.
