Kimimiz için bir iki üç diye sayıdan ibaret olan, bizim gibi nefes alan yemek yiyip uyuyan, ailesi sevdiği eşi hatta doğacak çocuğu olan o canlar...
Hepsi al bayrak uğruna sevdiği her şeyi herkesi geride bırakıp arkasında bakmadan gülerek şerefiyle onuruyla vatan içiç canından olan sayısız kahramanlar... Onlar bu ülkenin refahı için, özgürlüğümüz, bölünmez bütünlüğümüz için canından olurken biz onlar içn ne yapıyoruz hadi bakalım...
Eskiden gazetelerde 8 satır, televizyonlarda 40 saniye yer verilirken şimdi 2 satırdan 5 saniyelik habelere düştüler, neden çünkü artık şehit habeleri normal haber niteliği taşıyan alışılan bir haber oldu. Magazin habelerinde ki gereksiz onca insan kadar gündem yapamadık onları. Bir düşünsenize bizim için 5 saniyelik haber 5 dakikalık acı, 24 saatlik sosyal medya durumumuz olan o canların geride bıraktığı gibi düşünelim evet çok imkansız acılarını anlamak ama bir düşünelim..
Kayıplarının en sevdiği yemeği yapamayacak yapsa yiyemeyecekler.Kayıplarını anımsatan bir şey gördüklerinde canları acıyacak. Kayıplarının eşyalarını görünce o acıyı ilk an ki gibi tekrar iliklerinde hissedecekler ama canlarını en çok uğruna şehit oldukları insanların duyarsızlığı acıtacak...