Eskiden çok konuşur çok ağlar ve bir o kadar da gülerdim. Bugün aynaya baktığımda duvar gibi bir insan görüyorum. Tepkisi yok, duyguları yok. Öyle ifadesiz bir şekilde duruyor.
Anlatacak şeyim vardır elbet ama ben şimdi kime neyi nasıl niye anlatayım? Böyle şeyler kolay anlatılmaz. Her şeyden önemlisi neden anlatayım ve anlatsam kim ne anlayacak?
Çok güzel günler yaşadım. Onlarca iyi anı biriktirdim. Günlerce göz yaşımın dinmediği zamanlarda oldu elbet. Şimdi bakınca hepsi anlamsız geliyor. İyi ya da kötü herhangi bir an ya da anı istemediğimi fark ettim. Sadece yok olup gitmek istiyorum. Tüm olanları sadece izliyorum. Herhangi bir tarafta tutmuyorum. Bir beklentiye girmiyorum. Bu an da akıp geçecek bu yaşananlarda bitecek. Bunu bilip buna inanmak istiyorum...
