Uğruna canımı vereceğim isteklerimden vazgeçtim, olur dediğim şeylerin olmadığına şahit oldum. Kendi kendime kurduğum hayallerin yıkılışına da şahit oldum.
Sevdiğim insanlar yüzünden çok ağladım, dost dediğim insanlar tarafından sırtıma bıçaklar yedim. Güvendim, kendimden çok inandım insanlara. Sevdim, o kadar çok sevmeme rağmen sevilmeye layık görülmedim.
Çok şey atlattım, kendimce ayağa kalkıp yürümeye dik durmaya çalıştım. Sanki hep düşüpte kırdığım şey elim ayağın değil, kalbim gibiydi.
Ama ben yinede çok güçlüyüm, kendimi yaralarımı kendim saracak kadar büyüdüm. O yüzden artık pek yaklasmam insanlara, çünkü her biri ayrı bir bıçak taşıyor kelimelerinde.
Onlar konuştukça benim kapanmayan yaralarim kanıyor. Bu yüzden kimseyle konuşmuyorum, kendime lâl olduğum gibi insanlara sessiz kalıyorum.
Çünkü beni en iyi hissettiren tek şey bu. Beni en iyi anlayan tek kişi benim.
