Koca bir okyanusun ortasında mahsur kalmış ve nefes alamıyormuş gibi hissediyorum kendimi. Çırpınıyorum ama çırpındıkça daha da dibe batıyorum ve mücadele etmekten yoruldum sanırım. Hayatla mücadele ediyorum, zihnimin içindeki düşüncelerle mücadele ediyorum. Kendimi tutup yukarı çekecek bir dalım kalmamış hayat ağacımın kökleri kurumuş ve kırılmış çektikçe elimde parçaları kalıyor belki de bu kırılan parçalar zihnimin parçalarıdır. Yorgun düşüyorum, enerjimi kaybediyorum ve sanırım gün geçtikçe tükeniyorum ben. Öyle bir tükeniş ki bu etrafıma neşe saçarak tükeniyorum kimseler fark etmiyor. Bilemiyorum belki de bu tükenmişliklerin en kötüsü.
