Son zamanlarda iyice yıkıldım. Bazı günlerde odaya gitmek yerine mutfağa gidip çöküyorum. Ne için orada öylece durduğumu bilmiyorum, sanki ruhumla bedenim bir değil.
Ben zamana mekana ayak uyduramıyorum, her şey o kadar karmaşık ki düşünmekten kafam patlayacak gibi.
Sanki böyle içimde bir cehennem taşıyorym. Her geçen gün içimdeki alevi korlaştırıyor yaşanmışlıklar. Böyle ciğerim yanıyor, kalibim eriyor sanıyorum.
bazı anlarda ellerim tutmuyor, ayaklarım kırılmışta içimden diz çöküp çığlık çığlığa kalmışım gibi.
Artık çok ağır her şey, dayanılmaz, zor geliyor...
Sanki içim içimde değil, bir şeyler kopuyor içimden, taşıyor ve gözlerimden fışkırıyor.
Çaresizliğim avuçlarıma sığmıyor idare edemiyorum artık. Hissediyorum, içimde ördüğüm duvarlar üstüme yıkıldı ve kemiklerimin çatırdama sesi geliyor içimden.
Ne yapacağım ben şimdi? Her şeyi nasıl bir daha düzene sokacağım? Kendimi nasıl bulacağım? Kalbime , hislerime, isteklerime geç kalırsam ne olacak...
