Yalnız kalmaktan herkes korkar ama kimse bilmez ki yalnız kalmak gerekir bazen tek başına. Etrafında milyonlarca kişi bile olsa yorulmaz mı insan bir zaman sonra. Aldığımız nefes yeter mi sadece biz kullanmadığımız süre zarfında. Ortak bir hayat, ortak bir nefes her şey ortak olmak zorunda. Gökyüzü, deniz, toprak bile ortak değil mi tüm insanlıkla. Aynı anda kaç kişi ile çeviriyoruz gözlerimizi bu dünyaya. Hayatımızı ne saçma şeyler için heba ediyoruz yıllar geçiyor ancak her şey olup bittikten sonra farkında varıyoruz. Saçlarda ki bir telin beyazlaması, göz kenarlarının buruşmaya başlamasıyla insan fark ediyor zamanın kıymetini. Öyle değil midir ki kaybedince anlıyoruz bir şeylerin değerini.
Umutsuzluk birikti boğazımda. Sesimi kesiyor, duymamı engelliyor. Sağır, dilsiz ve savunmasız kalıyorum, hayata karşı. Duvarlarım yıkıldı. Toz bulutu dolu artık etrafım.
Dudaklarım titrek, ellerim yorgun. Yazamıyorum, aklıma gelenleri. Bir döksem içimi ah bir döksem. O zaman kurtulurum tüm çivilerim den. O zaman yaşarım belki.
Kolu kalkmıyor, gövdesi ağır. Koca bir çınar. Yummuş gözlerini hayata.
Bilmeden ne kadar can yakıyor, kalp kırıyor şu insan. Dönüp arkasına bakma zahmetine bile girmeden yürüyor öylece. Etrafında ne olduğu hiç önemli değil.
