Aslında biraz eğlenceli biriyim, her ortama ayak uydurabilen, herkesle iyi anlaşan falan ama bazen duruyorum ve aslında öyle olmadığımı anlayıp sinirleniyorum.
Sonra hayat böyle sıkıcı deyip rolüme dönüyorum, genelde anlamıyorlar bu geçişi.
Bazen mutlu, bazen aşırı konuşan, bazen sessizce etrafı izleyen, bazen duygusuz…
Kısacası ne yaptığı olmayan biriyim. Ama şuan gelip konuşsanız sanki dünyanın en neşeli insanı gibi konuşurum.
Çok nadir insanlara diğer yanımı gösteriyorum, iyi bir şey mi?
Bence değil çünkü insanları kandırıyormuş gibi hissediyorum, hiç öyle olmasını istemesemde…
