İnsanın aymazlığına adeta isyan eden Latin kalem "Biz insanların iki sorunu var; birincisi ne zaman başlamak gerektiğini, ikincisi ise ne zaman duracağını bilememek" diyerek plansızlığımızı yüzümüze vuruyor. Yani meşinden yüzümüzün maskesini düşürüyor. Ve korkak yanlarımızın hayat güzergahında başımıza ne gaileler açacağına işaretle, "Bugün cesaret edemediğin için yapamadığın şeyleri, yarın zamanın olmadığı için yapamayabilirsin" tesbitiyle balyoz gibi düşüyor başımıza.
Hele hele, "Gerçek sen, içindeki sen, başkalarının biçimlendirmediği sendir" sözüyle naturamıza müdahaleyi kabulenmediğini haykırıyor dünya insanına.
Kadınları gerçek manada mutlu etmenin imkansızlığına işaret eden Coelho, "Kadın psikolojisi üzerine 35 yıl okumama rağmen, bir soruya cevap bulamadım. Bu kadınlar gerçekten ne istiyor.." diye sorarak tek çaresiz kaldığı konuda bizlerin aynı soruyu sormamızı istiyor.
En ilginci, "Bazen insanlar kabahatli olduklarını kabullendikleri için değil, sadece karşıdaki sussun diye özür dilerler" çıkarsaması rutinleşen hallerimizin bir ifşası daha oluyor.
Etrafımızda civcivlenen bazı tipleri, "Küçümsemek yanlış, çünkü aptallık bir kusurdur; ama öyleleri vardır ki aptallığı kusursuzdur" vecizesiyle meczediyor.
Kararsız insanlara kalibresi olan, "İnsan fırsatların gelmesini bekler, fırsatlar da insanın gelmesini. Fırsatlar bekler, insanlar bekler: Kazanan hep mazeret olur" sözüyle okkalı bir tokat atıyor.
Kararlılara, "Gideceğin yoldan eminsen, engeller 'dinlenme noktan' olmaktan öteye gidemez" diyerek destek veriyor.
Öğretmenin yaşı yoktur hakikatiyle, "Bir çocuğun bir erişkine her zaman öğretebileceği üç şey vardır: Nedensiz yere mutlu olmak, her zaman meşgul olabilecek bir şey bulmak ve elde etmek istediği şeyi var gücüyle dayatmak" saptamasıyla herkese açık olmayı öneriyor.
Coelho, "Eğer birini seviyorsanız, onu özgür bırakmaya hazırlıklı olmalısınız" sözüyle son noktayı koyuyor.
