Sonbahar geldi hem ellerime hem yüreğime. Havalardan mıdır bilmem içimde hep var olan hüzün son günlerde daha fazla görünür oldu. Kendimi hiç yoktan düşünürken buluyorum. Benliğime gelen güz ve beynimi sinsice ele geçirilen duygular ile savaşmayı bıraktım artık kabulleniyorum. Arından bıraktıklarında yine sana yazıyorum.
Acımı tazeliyorum bir bardak çay eşliğinde. İyi oldu diyorum yine de insanız nihayetinde yaşamımız boyunca birçok savaş ile karşı karşıya kalmalıyız belki de.
Girdiğimiz ya da içine çekildiğimiz savaşlarımızdan her seferinde güçlü çıkmayı öğreniyoruz öle öle. İçimizdeki mezarlığa arada uğrayıp yeni çiçekler ekiyor bazılarını tamamı ile unutuyoruz öylece. En kötü kabuslarımız gerçekleşirken rüyanın kıymetini anlıyoruz. Hayatın içinde savrulurken kimimiz kayboluyor kimimiz inatla tutunuyor birilerinin yüreğine. Sonbahar rüzgarları esiyor yine tutunmak lazım bir şekilde. Ellerimizin kanayacağını bile bile dikenlerden medet umuyoruz yine. Yüreğimize batan dikenleri kanata kanata çıkarıp yeniden darbelere göğüs germeye gidiyoruz aceleyle.
